 |
РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ
|
|
Вобразы мілыя роднага краю,
Смутак і радасьць мая!..
Якуб Колас
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Паўстане з хваляў часу Авалон,
Праб’е на вежы замкавы гадзіньнік.
Сівы кароль парушыць доўгі сон,
Змахне пальчаткай з твару павуціньне.
І будзе ўсё, што зоры прадраклі.
Зноў рыцарам царыць у гэтым сьвеце.
Настане справядлівасьць на зямлі,
Маленькай, недагледжанай планеце.
Кароль уздыме рыцараў сваіх,
І подлы люд зьмяшаецца з гразёю.
Але няма між выбраных – дваіх,
Дзе каралева і найлепшы з вояў?
Таемнай жарсьці грэшнай у палон
Яны калісьці трапілі навечна.
Ня ўстануць да жыцьця
На іх праклён,
І больш ніхто іх еднасьць не аспрэчыць.
А як любіў кароль чароўны бляск
Яе вачэй і ціхую пяшчоту
Яе далоняў... Быццам першы раз,
Узрушваў кожны самы лёгкі дотык...
Але – ня мог яе не асудзіць
Ён, хто закон і помсту ўвасабляе.
І засталася ў прывідным жыцьці
Яна, бясплотны цень...
Але – кахае,
Кахае – не яго...
Навошта – суд,
Які ня можа шчасьця даць нікому?
Навошта жыць, калі яна – ня тут
І нельга не аддаць яе другому?
І выпусьціць кароль іржавы меч,
І счэпіць на грудзях зьнямогла рукі.
І мантыя спаўзе з шырокіх плеч,
Суцішацца ўсе колеры і гукі.
У цемру зноў сыходзіць Авалон,
І засынаюць рыцары і коні.
І не парушыць болей іхні сон
Ніякаю малітвай аніколі.
|
|
|
|
Падабаецца
Не падабаецца
|
|
|
2009–2020. Беларусь, Менск.
|
|
|
